O książce: 2017 / Fima mieszka w Jerozolimie, ale przez całe życie ma poczucie, że powinien być gdzie indziej. W życiu Fimy było wystarczająco dużo tajnych związków miłosnych i nietrywialnych pomysłów, w młodości pokładano w nim wielkie nadzieje - jego debiutancki zbiór wierszy stał się głośnym wydarzeniem. Ale Fima woli myśleć o strukturze świata i o tym, jak jego kraj zagubił się w labiryntach wszechświata. Zawsze trawiła go melancholia – różnorodna, trwała. A teraz, po pięćdziesiątce, Fima mieszka w zrujnowanym mieszkaniu, zmaga się z codziennymi problemami, pląta się w sieci miłosnych tęsknot i pracuje jako administrator w klinice ginekologicznej. Wszyscy go kochają, ale nie mogą znieść jego towarzystwa. To on pozwolił marzeniom i fantazjom zwyciężyć rzeczywistość. Jego jajecznica zawsze się przypala, kanapka spada jak dżem, martwy karaluch czyta mu egzystencjalne wykłady, a przybycie malarzy postrzegane jest jako apokalipsa. Ale w chaosie życia Fimy świetlik migocze słabo, ale pewnie i wytrwale. Mieć nadzieję? Miłość? Mądrość? Kto wie. Amos Oz maluje portret człowieka i pokolenia zdolnego do niesamowitych marzeń, ale tak utkniętego w swoich marzeniach. To jedna z najbardziej „rosyjskich” powieści izraelskiego klasyka, w której wyraźnie widoczne są cienie Puszkina, Gogola i Czechowa. Jak pisze sam Amos Oz: „Fima to Eugeniusz Oniegin z dzielnicy Kiriat Yovel i Obłomow z Jerozolimy, z którym mój bohater łączy wiele wątków.”